Film, sinemada gösterime gireceği duyurulunca büyük bir kalabalık toplandı. Seyirciler, kısa sürede ödüllü bir yapımı izlemek için sabırsızlanıyordu. Salon tıklım tıklımdı ve herkes ekranın karşısına geçerek filmi izlemek için yerini aldı. Ancak film başlamasıyla birlikte bazı gariplikler dikkat çekmeye başladı.
İlk başta, izleyiciler normal bir film beklentisiyle oturdukları koltuklarında gözlerini ekrana çevirdiler. Ama film başlayalı yaklaşık 6 dakika olmasına rağmen ekranda hiçbir hareketlilik yoktu. Kamera açısı sabit bir şekilde bir odanın tavanını gösteriyordu. Hiçbir değişiklik yoktu. Bu sırada seyirciler, filme dair bir şeylerin ters gittiğini hissetmeye başladılar. Başlangıçtaki uzun sessizlik ve tek bir sahneyle ekrandaki tavan görüntüsü, filmde bir sorun olduğu izlenimini uyandırdı. Seyirciler birbirlerine fısıldamaya, şikayet etmeye başladılar.
Saatlerce beklenilen film, beklenmedik bir şekilde sıradan ve hareketsiz bir görüntü sunuyordu. İzleyiciler, bunun bir hata mı yoksa bilinçli bir sanat tercihi mi olduğunu çözmeye çalışırken, bazılarının sabrı tükenmişti. Bazı seyirciler, zaman kaybettiklerini belirterek salondan çıkmaya karar verdiler. Bu noktada, ekranda hiçbir hareket, yeni bir sahne ya da ses yoktu. Tavan görüntüsü devam ediyordu ve izleyicilerin içinde sabırsızlık büyüyordu.
Ancak tam bu sırada, 7. dakikada, filmde bir değişiklik oldu. Kamera aniden tavanın altına indi, odanın zeminine doğru hareket etti. Seyircilerin bir kısmı şaşkınlıkla ekrana bakarken, diğerleri salondan çıkmayı tercih etmişti. Kamera yavaşça bir yatak odasına indi. Yatakta, omurilik felci nedeniyle tamamen engelli bir kadının hareketsiz şekilde yatmakta olduğu görüntüsü belirdi. Kadın, yatağa bağımlı bir şekilde, hareket edemiyor ve tek başına yaşam mücadelesi veriyordu. Ekranda ise bir yazı belirdi:
“Bu engelli bayanın hayatının her saatinde gördüğü sahnenin sadece 8 dakikasını size sunduk ve siz buna 8 dakika bile katlanamadınız! Hayatınızın her saniyesinin değerini bilin…”
İzleyiciler, bu mesajla birlikte şok oldular. Film, onları bambaşka bir dünyaya sokmuştu. Başlangıçta çok basit ve sabırlı olmalarını gerektiren bir görsel deneyimle karşılaştılar, ancak sonunda bu deneyim, bir gerçeği yüzlerine çarptı: Engelli bir kadının hayatı, zamanın çok daha farklı bir şekilde geçtiği, sabır ve azim gerektiren bir dünyayı yansıtıyordu.
O dakikadan sonra film, izleyicilerine sadece fiziksel bir engelle değil, zihinsel ve duygusal bir engelle de yüzleşmelerini sağladı. Filmin verdiği mesaj netti: “Hayatınızın her saniyesinin değerini bilin”—ve izleyiciler, bir engellinin her gün aynı monoton ve zorlu mücadeleye nasıl katlandığını anlamaya çalışırken, film onlara zamanın ve hayatın ne kadar kıymetli olduğunu hatırlatıyordu.
Bu kısa film, sadece bir sinema deneyimi değil, aynı zamanda derin bir empati kurma, yaşamın kıymetini sorgulama ve engelleri anlayışla karşılama dersi verdi.
About The Author
