EY KOCA VAN
Bir bahar akşamı yolunu kaybetmiş bir umudun elinden tuttum.
Çiğ tanesi düşmüş kirpiklerimin gördüğü bir rüyamıydı,
yoksa uçmaya çalışan kanatlarımın semaya doğru çırpınışımıydı bu?
Oldum olası sığamadığım şu koca dünyanın, gözlerimin önünde nasıl un ufak olduğunu gördüm.
Koskoca dünya dediğimiz yer bir mucizeye sığacak kadar küçükmüş meğer.
Ey toprağa hiç ölmeyecekmiş gibi sarılan çınar,
Eğil kulak ver sesimize.
Biz geldik!
Hadi tut elimizden göğe kaldır başımızı.
Kollarını açıp gölgesinde aşıkları saklayan söğüt,
Sende yer aç bize.
İzin ver gölgende soluklansın nefes nefese kalmış biçare gönlümüz.
Bir yanı dağ bir yanı deniz ey koca dünya!
Korkmuyorum artık senden.
Ne yıkılsa dağlarının altında kalırım,
Ne taşsa denizlerinin dalgasına kapılırım.
Sana değil bir çift gözün daha önce hiç görmediğim rengine aldandım ben.
Ne denizine benziyor mavisi,
Ne yeşiline yeşeren yaprakların.
Ne yağmurun su serper yüreğime onun gözyaşı gibi,
Ne güneşin aydınlatır günümü gözleri gibi.
Direnme!
Aşk’a kafa tutacak kadar büyük değilsin dünya.
Ya bizede yer aç göğsünde ,ya da ezil bu aşkın gölgesinde.VAN
YAZAN : Sosyolog Mülkiye TEKİN
About The Author
